Baðlayýcý kimyasallardan en eski bilinen malzeme kireçtir. Babil, Mýsýr, Finike, Hitit ve Persler tarafýndan hava kireci yapýda baðlayýcý madde olarak kullanýlmýþtýr. Romalýlar devrinde su kireci (hidrolik kireç) bulunmuþ ve su yapýlarýnda kullanýlmýþtýr. Hidrolik kireç suda sertleþme özelliðinden faydalanýlarak Roma çimentosu olarak bu tür inþaatlarda kullanýlmýþtýr. Türkler, puzolanik kirece (volkanik esaslý, killi, kalkerli toprak) tuðla kýrýklarýný (piþmiþ kil) öðütüp karýþtýrýlmýþ ve Horasan harcý adý altýnda kullanýlmýþtýr. Ýlkel çimento denebilecek bu karýþým, kalkerle piþmiþ kilin içindeki alüminyumun, alümina silikat baðlarý oluþturarak mukavemet saðlamasý prensibiyle çalýþmasý ilkesine dayanmaktadýr. Ayrýca, organik ve inorganik maddeler yardýmýyla içsel çekim kuvveti arttýrýlmýþtýr. Horasan harcýna yumurtanýn aký, yumurta kabuðu, kan, süt kesiði, yulaf, incir yapraðý sütü, hayvan kýllarý gibi çeþitli maddelerin karýþtýrýldýðý yapýlan analizlerde ortaya çýkmýþtýr. Osmanlý arþivlerinde Selimiye Camii inþaatýnda iþçilere iaþe olarak yumurta sarýlarýnýn verildiði kayýtlarda gözükmektedir. Dolayýsýyla yumurta aklarýnýn karýþýma katýldýðý anlaþýlmaktadýr. Ayrýca bu tür baðlayýcý Mýsýr'da homra, Hindistan'da surki adýyla bilinmektedir Bizans'ta ise kireç, sýva fresk tekniði altýnda uygulanmýþtýr.